JEROH JUAN MONTILLA/ VENEZUELA/EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/LA CASA QUE SOY

1.-

Es difícil decir tus cosas

soy frágil

el cáliz donde siempre te derramas

no se retener la luz

hay gotas de ti

en la suela de todos los comensales

por eso eres bueno

la fiesta interminable

alguien en lo alto de la madrugada

puede tomarme de tu mesa

brindar por el frío

y con descuidada felicidad

arrojar mi poema

para leer los añicos.

 (Del poemario inédito “Salto a la fe”)

*

Είναι δύσκολο να λες τις σκοτούρες σου

είμαι εύθραυστος

το ποτήρι απ'όπου πάντα ξεχειλίζεις

δεν συγκρατεί το φως

υπάρχουν σταγόνες σου

στο πετσί όλων των συνδαιτυμόνων

γι'αυτό είσαι  καλός

η γιορτή ατελείωτη

κάποιος στο βαθύ χάραμα

μπορεί να με πάρει από το τραπέζι σου

να κάνει πρόποση στο κρύο

και με αφρόντιστη ευτυχία

να πετάξει το ποιήμα μου

για να διαβάσει τα θρύμματα.

2.-

LEYENDA

Desde la muerte de apolo

somos usuarios

la nieve apagó las llamaradas

roma se ha salvado

nunca comprendimos

mucho frío en los poetas

no nos asusta

hoy el resplandor llega de los noticieros

se olvidan en el infierno las mujeres

por mucho que hablemos de amor

nadie ya desciende

después de apolo

los grandes titulares

explican los poemas.

(Del poemario “Lides de amor”, 1995)

*

ΘΡΥΛΟΣ

Μετά το θάνατο του Απόλλωνα

είμαστε χρήστες

το χιόνι έσβησε τα καλέσματα

η Ρώμη έχει σωθεί

ποτέ δεν καταλάβαμε

πολύ παγωμάρα ανάμεσα στους ποιητές

δεν μας τρομάζει

σήμερα η λάμψη φτάνει από τους ειδησιογράφους

λησμονούνται στη κόλαση οι γυναίκες

όσο κι αν μιλάμε για αγάπη

κανείς δεν κατεβαίνει πιά

μετά τον Απόλλωνα

οι μεγάλοι καθηγητές

εξηγούν τα ποιήματα .

(Από το ποίημα "Ζητήματα αγάπης",1995

3.-

Señor, si la intemperie es tu reino

sálvame de este perpetuo proferir

el torrente anda por la casa

pero ningún habitante puede ahogarse en el amor

mi silencio siempre toma distancia

por eso manoteo inútilmente en estas aguas

solo tú puedes enmudecer

cuando cantan los gallos

como puntos suspensivos en mi oración

aquí la palabra es un remolino

que no puedo retirar de la sala

enséñame lo inexpresable en este rumor sin fin

escribir los misterios del no decir

para ti será sencillo aquietar el diluvio

la palabrería del cuerpo 

hazme sustancia en tu silencio

porque callar es también tachar el poema.

(Del poemario inédito “Horizonte”)

*

Κύριε,αν η κακοκαιρία είναι το βασίλειό σου

σώσε με από αυτή την αέναη εκστόμιση

ο χείμαρρος διαβαίνει το σπίτι

αλλά κανένας κάτοικος δεν μπορεί να πνιγεί από αγάπη

η σιωπή μου πάντα κρατά απόσταση

από αυτή τη χειρονομία σε αυτά τα νερά ανώφελα

μονάχα εσύ μπορείς να σιωπάς

όταν λαλούν τα πετεινά

σαν αποσιωπητικά σημεία στην προσευχή μου

εδώ η λέξη είναι μια περιδίνηση

που δεν μπορώ να αποσύρω από την αίθουσα

δίδαξέ με το ανέκφραστο σε αυτή τη βοή χωρίς τέλος

το να γράφεις τα μυστήρια του ανείπωτου

για εσένα θα είναι απλό να κατευνάσεις την πλημμύρα

την φλυαρία του σώματος

κάνε με ουσία της σιωπής σου

γιατί το να σωπαίνεις είναι επίσης να διαγράφεις το ποιήμα.

(Από το ανέκδοτο ποιήμα "Ορίζοντας")

4.-

Manténgase en la pupila

el hueco del amor

lugar que nunca podrá ver

no se levante de su ceguera

no hay sentido para el sí mismo

debe entender a la rama de espinaca

no huye de la luz

sólo ofrece un poco de ignorancia

mientras galopa hacia Damasco

tome de una vez este poema

la oportunidad nunca será suya

quédese en la única condición

la espera

(sepa que cada amanecer acaricia

lame con piedad el grumo de las nubes

unas gotas de leche

en el imborrable odio de las palabras)

yo también iba camino de Emaús

Él a veces vacía mi copa

la mosca es una metáfora que llega hasta el fondo

por eso dígalo todo

el deseo es la sal de su ser

es sencillo Señor

ninguno podrá encontrarte

será tan inútil como buscar

frutos en los árboles del paraíso

los caminos son modos de extraviarnos

pecado y virtud maduran mientras andamos

por eso mantenme en la pupila

siéntame en el hueco del amor

tú sabrás como y cuando llegar

ojalá cada torpeza sea un anuncio

solo Dios culmina lo que empieza

ven y sígueme

su última palabra.

(Del poemario inédito “El hueco del amor”)

*

Κράτα στην κόρη των ματιών

το κενό της αγάπης

τόπος που ποτέ δεν θα μπορέσει να δει

να μην σηκωθεί από την τυφλότητα του

δεν έχει νόημα για εκείνο το ίδιο

πρέπει να καταλάβει στο κλαδί του σπανακιού

δεν γλυτώνει από το φως

μονάχα προσφέρει λίγο από την άγνοια

ενώ καλπάζει προς τη Δαμασκό

να πάρει επιτέλους αυτό το ποιήμα

η ευκαιρία ποτέ δεν θα είναι δική του

να παραμείνει στη μοναδική συνθήκη

της αναμονής

(να ξέρει πως κάθε ξημέρωμα χαϊδεύει

γλύφει με ευλάβεια τη συστάδα σύννεφων

κάποιες σταγόνες γάλακτος

στο άσβεστο μίσος των λέξεων)

Εγώ επίσης πηγαίνω προς την Εμαούς

Εκείνος κάποιες φορές αδειάζει το ποτήρι μου

η μύγα είναι η μεταφορά που φτάνει μέχρι το βάθος

γι'αυτό πες τα όλα

η επιθυμία είναι το αλάτι της ύπαρξης

είναι απλό Κύριε

κανείς δεν  θα μπορέσει να σε συναντήσει

θα είναι τόσο μάταιο όσο το να βρεις

φρούτα στα δένδρα του παραδείσου

οι δρόμοι είναι τρόποι να ξεστρατίσουμε

η αμαρτία και η αρετή ωριμάζουν ενώ προχωράμε

γι'αυτό κράτησέ με στη κόρη των ματιών

βάλε με στο κενό της αγάπης

εσύ θα ξέρεις πως και πότε θα φτάσω

μακάρι κάθε αδεξιότητα να είναι μια αναγγελία

μονάχα ο Θεός τερματίζει αυτό που αρχίζει

ελάτε και ακολουθήστε με

ο έσχατος λόγος του.

(Από το ανέκδοτο ποιήμα "Το κενό της αγάπης")

5.-

Un canario picotea

al Otro 

la medida de sí mismo

saña y caricia

empañan el espejo

paso el dedo

la palabra no cede

en su empeño

sangre y savia

saben dañar

se ofrecen

como fruto

en ese picotazo 

cruje la dulzura

carne engañada

hambrienta

de la voz

extraterrestre.

*

Ένα καναρίνι τσιμπολογάει

τον Άλλο

το μέτρο του εαυτού του

μανία και χάδι

θαμπώνουν τον καθρέφτη

περνώ το δάχτυλο

η λέξη δεν υποχωρεί

στη επιμονή του

αίμα και χυμός

ξέρουν να καταστρέφουν

προσφέρονται

σαν φρούτο

σε τούτο το τσιμπολόγημα

κροταλίζει η γλυκύτητα

σάρκα απατηλή

πεινασμένη

για την φωνή

την εξωγήινη.

***