MIRIAM KASEN/VENEZUELA/ EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/ POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/LA CASA QUE SOY
1.
dices que me llevas en ti
como ese poema
que no has escrito
todavía
como el recuerdo de la casa
y la infancia
como la canción que extrañas
y los miedos que escondes
o niegas
*
Λες πως με κουβαλάς μέσα σου
σαν τούτο το ποιήμα
που δεν έχω γράψει
ακόμη
σαν την θύμηση του σπιτιού
και της παιδικής ηλικίας
σαν το τραγούδι της νοσταλγίας
και τους φόβους που κρύβεις
και αρνείσαι.
2.
sé de algunos recuerdos
el patio con la planta de higos
el dominó de los domingos
bajo su sombra
el avión y el máuser de sus cuentos
el tío de las fotografías
el compromiso de los primos
con las hermanas mayores
las noticias de la guerra
la radio
la máquina de coser
los juegos en el zaguán antes del cine de tres
la plaza
la muñeca vestida como yo
tal vez de menos trapo
*
Ξέρω κάποιες μνήμες
την αυλή με την συκιά
το ντόμινο των Κυριακών
κάτω από την σκιά της
τ’αεροπλάνο και το μάουζερ των παραμυθιών
ο θείος στις φωτογραφίες
η υπόσχεση των ξαδερφιών
με τις μεγαλύτερες αδερφές
τα νέα του πολέμου
το ραδιόφωνο
η ραπτομηχανή
τα παιχνίδια στον προθάλαμο πριν το σινεμά
στις τρεις
η πλατεία
η κούκλα ντυμένη σαν και μένα
όμως με λιγότερο ύφασμα.
3.
algunas veces
creo escuchar la vuelta de la llave
en el cerrojo
o la suave seda de la cortina
cuando la traspasan
o los cordones de los zapatos
cuando se desatan
o los pasos desnudos por la alfombra
lo escucho todo
desde esta oscurana
que cubre la casa
hasta volverse silencio
luego cuento las campanadas
del viejo reloj de la sala
y me convenzo
a esa hora yo soy un sueño
o quizás sólo un recuerdo
entonces dejo que mis manos
desanden el paso de las suyas
en suave vuelo por mi cuerpo
y cuando pierden sus huellas
se buscan una a la otra
como si rezaran en la ofrenda
*
Κάποιες φορές
νομίζω ότι ακούω το κλειδί
να γυρίζει στην κλειδαριά
ή τ’απαλό μετάξι της κουρτίνας
ή τα κορδόνια των παπουτσιών
όταν ξεδένονται
ή τα γυμνά πόδια πάνω στο χαλί
ακούω τα πάντα
απ’αυτή την σκοτεινιά
που σκεπάζει τα σπίτια
προτού μετατραπεί σε σιωπή
μετά μετρώ τους χτύπους
του παλιού ρολογιού στη σάλα
και πείθομαι
πως τούτη την ώρα είμαι ένα όνειρο
κι ίσως μια ανάμνηση μονάχα
τότε αφήνω τα χέρια μου
να ξεδεθούν από τα δικά του
καθώς απαλά διατρέχουν όλο μου το σώμα
και όταν χάνονται τα ίχνη τους
βρίσκουν το ένα τ’άλλο
σαν σε στάση προσευχής πριν την θυσία.
4.
siete hombres vinieron
a la casa
guardan en cajas
lo que fue de nosotros
cada mañana leo los rótulos
para aprender de memoria
el nuevo orden de los días
pero aún no encuentro
tu nombre
tampoco el mío
*
Τέσσερις άνδρες ήρθαν
στο σπίτι
κρατούν σε κούτες
ό,τι υπήρξε από εμάς
κάθε μέρα διαβάζω τις ταμπέλες
για να μάθω απ’έξω
την καινούργια σειρά των ημερών
αλλά ακόμη δεν βρίσκω τ'όνομά σου
μήτε το δικό μου.
5.
pongo la mesa
como enseñó la madre
las servilletas en formas variadas
los cubiertos en el orden
las copas los vasos
los platos en combinación
con el mantel
las flores en el jarrón de la sala
todo es perfecto
en la casa que habito
menos esto que se hace ahogo
y tira hacia abajo el corazón
por las sillas vacías
*
στρώνω το τραπέζι
όπως μούμαθε η μητέρα
τις πετσέτες σε ποικίλα σχέδια
τα μαχαιροπήρουνα στη σειρά
τα φλιτζάνια τα ποτήρια
τα πιάτα σε συνδυασμό
με το τραπεζομάντηλο
τα λουλούδια στο βάζο της σάλας
όλα είναι τέλεια
στο σπίτι που κατοικώ
εκτός από κάτι που με πνίγει
και τραβάει την καρδιά μου προς τα κάτω
οι άδειες καρέκλες.
***
0 comentarios