YULEISY CRUZ LEZCANO/CUBA/EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/LA CASA QUE SOY

1-

Mi Isla

Yo mi isla

la llevo en el bolsillo

para los días desesperados.

La llamo por su nombre

y espero que el viento me traiga 

el olor de las olas.

Lleno mis zapatos de arena

y soplo en cada agujero que aparece

un caracol que canta y me trae vibraciones de música cubana.

Mi corazón está lleno de aguas que danzan

de truenos que mueven la cintura, 

los hombros, las caderas

y de huracanes con sangre ligera 

que acarician mi cuerpo

con la inquietud del sinsonte

cuando ve desde el monte

el sol cojeando que se sienta 

detrás de las nubes grises.

*

Το νησί μου

Εγώ το νησί μου

το κουβαλώ στη τσέπη μου

για τις απέλπιδες μέρες.

Το καλώ με τ’ όνομά του

κι εύχομαι ο αέρας να μου φέρει

τη μυρωδιά των κυμάτων.

Γεμίζω τα παπούτσια μου με άμμο

και φυσώ σε κάθε τρύπα που εμφανίζεται

ένα σαλιγκάρι που τραγουδά και μου φέρνει

λικνίσματα κουβανέζικης μουσικής.

Η καρδιά μου γεμίζει με νερά που χορεύουν,

με βροντές που σείουν τη μέση,

τους ώμους,τους γοφούς

και με τυφώνες αλαφροαίματους

που χαϊδεύουν το κορμί μου

με την ανησυχία του πολύγλωσσου  μίμου,

που βλέπει από το βουνό

τον ήλιο χωλό να κάθεται

πίσω από το γκρίζα σύννεφα.

2.-

Basta un suspiro

Se siente fuerte el ruido del alma,

anticipado del canto breve

de la noche que rescata 

la última estrella.

Se duerme la noche sin apagar 

ciclones presos 

donde escapan recuerdos ilesos,

sacudidos de silencios migratorios,

empujados en un promontorio

de sueños que levantan la mañana.

No quisiera ser la mujer que habla

de su tierra lejana,

presentando la sonrisa como escudo.

No quiero vivir de simulacros,

en una versión de mi "sacrificada".

Quiero mostrar mi yo como la fuente 

y contarle a la gente

del nido donde crecí como préstamo

del arte musical que hoy borra

las aguas torrenciales del comienzo.

Quiero mostrar la sangre 

que muerde mi sangre

cuando corre por las venas 

con la bandera de esa isla que se queda

tatuada en la piel y dibuja

el velero fugaz de la distancia.

Quiero mostrar la sed que devuelve cicatrices que me invitan a dormir al lado de una infancia que no se despierta.

*

Αρκεί ένας αναστεναγμός

Αισθάνεται δυνατός ο ήχος της ψυχής,

προτού  το μικρό τραγούδι

της νύχτας που διασώζει

το τελευταίο αστέρι.

Κοιμάται η νύχτα χωρίς να σβήνει

ανεμοστρόβιλους φυλακισμένους

όπου λιγοστές άθικτες μνήμες διαφεύγουν,

ταραγμένες από μεταναστευτικές σιωπές,

σπρωγμένες σε ένα ακρωτήριο

ονείρων που ανατέλλουν το πρωινό.

Δεν θα ήθελα να είμαι η γυναίκα που μιλά

για την μακρινή της γη,

με το χαμόγελο σαν ασπίδα.

Δεν θέλω να ζω με προσομοιώσεις

σε μια εκδοχή του εαυτού  μου σαν "θυσία".

Θέλω να δείξω τον εαυτό μου σαν την πηγή

και να διηγηθώ στους ανθρώπους

για την φωλιά που μεγάλωσα σαν δάνειο

της μουσικής τέχνης που σήμερα σβήνει

τα χειμαρρώδη νερά της αρχής.

Θέλω να δειξω το αίμα

που δαγκώνει το αίμα μου

όταν κυλά στις φλέβες

με την σημαία αυτού του νησιού

να παραμένει σαν τατού στο δέρμα

και να σχεδιάζει το φευγαλέο ιστιοφόρο της απόστασης.

Θέλω να δείξω την δίψα που επιστρέφει ουλές

πού με καλούν να κοιμάμαι

πλάι σε μια παιδικότητα που δεν ξυπνά.

3.-

Canto de nostalgias

Canto la canción del arado,

del sinsonte enamorado,

de la niñez descalza y pura,

de la fruta que madura

al ritmo de son y música cubana.

Canto para mi tierra lejana,

yo heredera triste de nostalgias

en un mundo de neblina

y de palabras frías

en el que un emigrado camina

sin saber donde queda su casa.

*

Τραγούδι στην νοσταλγία

Τραγουδώ το τραγούδι του οργώματος,

του ερωτευμένου μίμου,

της ξυπόλυτης και καθαρής παιδικότητας,

των φρούτων που ωριμάζουν

στον ρυθμό του ήχου και της κουβανέζικης μουσικής.

Τραγουδώ για την μακρινή μου χώρα,

εγώ λυπημένη κληρονόμος της νοσταλγίας

σ’ένα κόσμο ομίχλης

και παγερών λέξεων,

όπου ο μετανάστης περπατά

χωρίς να ξέρει που βρίσκεται το σπίτι του.

***