JULIA GUTIÉRREZ/ESPAÑA/EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/LA CASA QUE SOY

Inútil. Todo parece inútil. Podríamos

poner en luces de neón

todos los nombres que existieron,

porque existieron, y rompieron

los bucles de lo inexplicable,

ser mujer y empuñar la pluma

con la osadía de ocupar un lugar, el suyo,

sinónimo de género neutro.

Las Zenobias del veintisiete -y las de antes-,

las que se quedaron Sinsombrero,

las Penélopes que sufrieron cien mil Ulises,

-y las de después-, el resplandor eclipsado

de la generacion Beat, o la poeta en Nueva York

interrogándose a ella misma en Cherry Lane.

Por aquella arteria, abierta a bombas, trece rosas

desangradas. A quien rompía moldes,

el exilio o silenciadas, ¿acaso no es lo mismo?.

Se atrevieron a desear quienes eran deseadas.

Inútil. Volaron en la cometa por un tiempo,

y sopló en su contra

el viento del olvido;

aquella Residencia truncada en asilo femenino,

de entonces, o la Biblioteca de Mujeres de Madrid

de la que nadie sabe, de ahora, todo y nada,

manchas de tiza que alguien borró con el dedo.

La memoria miente.

La Historia más.

Siempre estuvieron, sin embargo.

(de No Olvidarás. Ediciones Alfar: Sevilla, 2022)

*

Άσκοπα.Ολα μοιάζουν άσκοπα.Θα μπορούσαμε

να φωτίσουμε με νέον

όλα τα ονόματα που υπήρξαν,

γιατί υπήρξαν,και σπάσανε

τους βρόχους του ανεξήγητου,

το νάναι  γυναίκα και να πιάσει την πένα

τολμώντας να κατακτήσει ένα τόπο ,το δικό της

συνώνυμο του ουδέτερου γένους.

Οι Ζηνοβίες του 27-και οι πιο πριν-

αυτές που παρέμειναν δίχως καπέλο ,(las Sinsombrero)

οι Πηνελόπες που υπέφεραν εκατό χιλιάδες Οδυσσείς,

-κι οι κατοπινές -η επισκιασμένη λάμψη

της γενιάς του Beat,ή η ποιήτρια στην Νέα Υόρκη

που αναρωτιέται η ίδια στo Cherry Lane.

Σε εκείνη την αρτηρία,ανοικτή στις βόμβες,δεκατρία ξεματωμένα

τριαντάφυλλα.Για ποιον σπάσανε τα πρότυπα  η εξορία ή η αποσιώπηση

Μήπως δεν  είναι το ίδιο ;

Τόλμησαν να επιθυμήσουν αυτές που ήταν επιθυμητές.

Άσκοπα.Πέταξαν σαν χαρταετοί για λίγο

μα ενάντια τους φύσηξε

ο άνεμος της λήθης,

εκείνη η Λέσχη κολοβό γυναικείο άσυλο του τότε,

ή η βιβλιοθήκη των γυναικών της Μαδρίτης

για την οποία κανείς δεν ξέρει,ούτε τώρα ,ούτε ποτέ και τίποτα,

ίχνη κιμωλίας που κάποιος έσβησε με το δάχτυλο.

Η μνήμη ψέυδεται.

Η Ιστορία ακόμη πιο πολύ.

Ωστόσο υπήρξαν παντοτινά.

Από το ποιήμα Δεν θα ξεχάσεις εκδοτικός οίκος Αλφαρ:Σεβίλλη 2022

***

Julia Gutiérrez (Rociana, Huelva, 1972). Licenciada en Filología Inglesa por la Universidad de Huelva. Posee un Master en Género, Identidad y Ciudadanía.

Fue Presidenta de la Asociación Cultural Nueva Mirada, Vocal del Patronato de la Fundación Cultural Odón Betanzos Palacios, Directora y Editora de la revista de creación literaria La Palmera y miembro del Consejo Asesor de Actividades Literarias (CAAL) de la Diputación de Huelva .

Está incluida en el Mapa de Escritoras de Andalucía dentro del proyecto europeo El Legado de las Mujeres. Pertenece como autora al Centro Andaluz de las Letras (CAL).

Με σπουδές στη αγγλική φιλολογία απο το πανεπιστήμιο της Ουέλβα και μάστερ σε σπουδές πάνω στο γένος ταυτότητα και ιθαγένεια.Πρόεδρος της πολιτιστικής ένωσης

Nueva Mirada και εκπρόσωπος του ιδρύματος Odon Betanzos Palacios,διευθύντρια και εκδότρια του περιοδικού La Palmera και μέλος του CAAL της επαρχίας της Ουέλβα.

Μέλος των συγγραφέων της Ανδαλουσίας που συμμετέχουν στο ευρωπαϊκό σχέδιο El legado de las Mujeres.Ειναι μέλος του Ανδαλουσιανού κέντρου γραμμάτων.