JOSÉ GREGORIO CORREA/ VENEZUELA/ EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/ POR: STELLA PANAGOPULU/ GRECIA/ LA CASA QUE SOY

Written by Post Comment

 



1.-

En estos días, caminando
por esas calles entreabiertas y tan llenas
de vetustos rocíos, acabo 
recordándote.
Venias por una acera y yo por otra,
casi a tres cuadras, y como al final,
en el infinito que es mi pueblo,
todas las paralelas se unen
terminamos por juntarnos
ya no recuerdo en cual esquina.
Einstein, mirándonos como dos cuerpos
de la mecánica terrestre, habría verificado
que el infinito es igual abajo que arriba.
Y que no hay lugar imposible para que dos
astros sean uno, al menos en sus intenciones.
Por esas calles de dilatados ventanales
me vi cantando palabras hermosas
y guardando en el corazón, rotos tesoros
de serenatas que brillaban con la luz dorada
y ambarina de rones afilados
para la lid de la conquista.
Ahora, en la ventana donde mis ojos
enrojecidos en ron eran dos luceros mas
del firmamento mirando tus planetas
de castaño oscuro, ahora han puesto
santamarias para nuevos comercios
y vender hasta el alma.
Cosas veredes, Sancho, mientras el amor
ya no es el mismo, porque según Heraclito
no amamos dos veces en la misma ventana.
Aunque pudiera ser.


2.-


Esta zozobra de esperar que las puertas se cierren,
de augurar ventanas cerradas con cortinas,
de saber que los niños juegan en el patio
mientras un ataúd contiene un cuerpo,
de verme abrevando amargos para acendrarme
en lo que no sabe a dulzura,
de preparar palabras para una despedida
que no se desea, pero hay que decirlas,
de comprender los designios del Universo
con esa tristeza que en nada ayuda,
esta zozobra que algún día respirará a mi lado.


3.-

HE SENTIDO MUY a veces
que habito en un mundo inmenso
donde en cada montaña existe
una antena llena de voces y de música.

He sentido, gracias al enorme
espíritu de la virtualidad, que vivo
como código revelado y adivinable,
que no responderé al llamado
de lo secreto y la pureza,
que seré cifra mas.

La estadística ha promediado
mi torrente sanguíneo, las palabras
que puedo pronunciar, los poros
que trazan el mapa de la piel
son los de una ciudad con nombres
comunes…
algún día volveré al ritual
de la noche y los cueros templados
me serán sonados como algo
propio y amaré, otra vez,
esa danza de moverme
indescifrable, invulnerable,
como un secreto lleno de azar,
como entregado a los números
que dan flores y frutos…
seré rama torcida y al árbol serviré,
baile prohibido me escogerá
y seré, nunca mas, canción
que todo el mundo canta
cuando el dolor es enviado
a los que llevan la marca.-


4.-

De dónde el mágico acento
y la encendida fragancia?
Miguel Ramón Utrera.


Ahora hay pocas voces en la casa,
en el pequeño patio algunos juncos
buscan, con su flor, la noche.

No estás y en cada sombra
tus ojos son frutas luminosas,
la voz mas hermosa de la vida
se oye en la quietud serena y mansa.

Hay ojos y risas en las sombras
como si de la caja de juguetes
las manos de Sofía dieran alma
a las cosas y me saludan en ausencia.

Ahora parece que no hay nadie
y se acrecientan las risas en la casa

como si ángeles la iluminaran.
al paisano.


**

1

Αυτές τις μέρες,περπατώντας

σ'αυτούς τους ολάνοικτους δρόμους,τους κατάμεστους

με παμπάλαιες δροσοσταλίδες,κατάληξα

να σε θυμηθώ.

Ερχόσουν από το ένα πεζοδρόμιο και εγώ από τ'άλλο

σχεδόν τρία τέταρτα του μιλίου και όπως στο τέλος

στο άπειρο που είναι ο τόπος μου,

όλοι οι παράλληλοι ενώνονται

καταλήξαμε να συναντηθούμε,

τώρα πια δεν θυμάμαι σε ποιά γωνία.

Ο Αινστάιν,κοιτάζοντας μας σαν δυο κορμιά

της γηίνης μηχανικής,θα είχε επαληθεύσει

πως το άπειρο ειναι το ίδιο και ψηλά και χαμηλά

και πως δεν υπάρχει τόπος αδύνατος

για δυο άστρα να γίνουν ένα,τουλάχιστον στις προθέσεις τους.

Σ'αυτούς τους δρόμους με τα ογκώδη μεγάλα παράθυρα

είδα τον εαυτό μου να τραγουδά όμορφα λόγια

και φυλάγοντας  στην καρδιά,θησαυρούς κατεστραμμένους

από σερενάτες που έλαμπαν στο χρυσό κεχριμπαρένιο φως

από ρούμια έτοιμα για τον αγώνα της κατάκτησης.

Τώρα στο παράθυρο όπου τα μάτια μου

κόκκινα από το ρούμι ήταν δυο ακόμη άστρα

στο στερέωμα κοιτάζοντας τους πλανήτες σου

από καστανό σκούρο,τώρα έχουν βάλει

σανταμαρίες για νέα εγχειρήματα

και τη ψυχή  ακόμη να πουλήσουν.

Βλέπεις είναι τρελός ο κόσμος εκεί έξω Σάντσο,η αγάπη

δεν είναι ίδια τώρα πια,γιατί σύμφωνα με τον Ηράκλειτο

δεν ερωτευόμαστε δυο φορές με τον ίδιο τρόπο.

Αν και μπορεί να συμβεί.


2

Αυτή η ανησυχία να περιμένεις να κλείσουν οι πόρτες,

να προβλέπεις κλειστά παράθυρα με κουρτίνες,

να ξέρεις ότι τα παιδιά παίζουν στην αυλή

ενώ ένα φέρετρο περιέχει ένα σώμα,

να βλέπω τον εαυτό  μου να πίνω πίκρες για να εξαγνιστώ,

απ'αυτό που δεν έχει γλύκα,

να ετοιμάζεις λόγια για έναν αποχαιρετισμό

που δεν είναι επιθυμητός,αλλά πρέπει να τα πεις,

να καταλαβαίνεις τα σχέδια του Σύμπαντος

μ'αυτή την θλίψη που σε τίποτα δεν βοηθά,

αυτή η ανησυχία που κάποια μέρα θα πάρει ανάσα πλάι μου.


3

Αισθάνθηκα πολύ κάποιες φορές

πως κατοικώ σ'ένα απέραντο κόσμο

όπου σε κάθε βουνό υπάρχει

μια κεραία γεμάτη φωνές και μουσική.


Αισθάνθηκα,εξ αιτίας του τεράστιου

πνεύματος της εικονικής πραγματικότητας πως ζω

σαν κωδικός φανερωμένος και προβλεπόμενος

πως δεν θα ανταποκριθώ στο κάλεσμα

του μυστικού και της αγνότητας

πως θα είμαι ένα ακόμη νούμερο.


Η στατιστική υπολογίζει μεσοσταθμικά

την κυκλοφορία του αίματος μου,τις λέξεις

που μπορώ να προφέρω,τους πόρους

που σχεδιάζουν τον χάρτη του δέρματος

είναι αυτοί μιας πόλης με κοινά ονόματα ...

κάποια μέρα θα επιστρέψω στην ιεροτελεστία

της νύχτας και τα χαλαρά δέρματα

θα μου ακουστούν σαν κάτι

δικό μου και θα αγαπήσω ξανά

αυτό τον χορό να κινούμαι

ανερμήνευτος,άτρωτος

σαν ένα μυστικό της μοίρας

σαν παραδομένος στα νούμερα

που ανθίζουν και καρποφορούν...

θα είμαι κλαδί λυγισμένο και θα υπηρετώ το δένδρο,

απαγορευμένος χορός θα με επιλέξει

και θα είμαι,ποτέ πια ξανά,τραγούδι

που όλος ο κόσμος τραγουδά

όταν ο πόνος σταλεί

σ'αυτούς που έχουν το σημάδι.


4

Από πού η μαγική προφορά

και το προκλητικό άρωμα;

Μιγκέλ Ραμόν Ουτρέρα.


Τώρα υπάρχουν φωνές στο σπίτι,

στην μικρή αυλή κάποια βούρλα

γυρεύουν,με το άνθος τους,τη νύχτα.


Δεν υπάρχεις και σε κάθε σκιά

η ματιά σου είναι λαμπερά φρούτα,

η φωνή πιο όμορφη κι απ’ τη ζωή

ακούγεται στην ειρηνική και βαθιά ησυχία.


Υπάρχουν μάτια και γέλια στις σκιές

όπως στο κουτί με τα παιχνίδια

τα χέρια της Σοφίας σαν να ζωντάνευαν

στα πράγματα και σαν να με χαιρετούσαν απόντα.


Τώρα φαίνεται πως δεν υπάρχει κανείς

και πληθαίνουν τα γέλια στο σπίτι


σαν οι άγγελοι να το φωτίζουν.

στον συμπατριώτη.


José Gregorio Correa (1961), nació en San Sebastian de los Reyes, Estado Aragua, Venezuela.

Profesor en Ciencias Sociales en el Pedagógico de Maracay (1988). Actor de Teatro en la Escuela de Arte Dramático de Maracay. 

Ha publicado Poemas acerca de Dios y de tu Nombre (1988);     Barranco a la Tristeza (1990); Huella Cronográfica de San Sebastián                   de los Reyes (2001: Varios Autores); Guárico y Aragua en sus lugares comunes (2008: Varios Autores); poemas, cuentos y artículos de prensa, crónicas en el diario   El Periodiquito, las revistas El Toro Constelado, La Honda y el Pájaro, Tarasca. 


Χοσέ Γκρεγκόριο Κορέα(1961)γεννημένος στο Σαν Σεμπαστιάν ντε λος Ρέγες,στην Αραγώνα της Βενεζουέλας.Καθηγητής κοινωνικών επιστημών στο Μαρακάι 1988.θεατρικός ηθοποιός στη Δραματική Σχολή στο Μαρακάι.Έχει δημοσιεύσει Ποιήματα σχετικά με τον Θεό και το Όνομα Σου (1988),Το χάσμα της λύπης(1990),Γκουάρικο και Αράγουα κοινοί τόποι(2008),δημοσιεύσεις ποιημάτων χρονογραφημάτων,διηγημάτων και άρθρων στην εφημερίδα Περιοδικίτο και στα περιοδικά Τόρο Κονστελάδο ,Λα Χόντα και το Πάχαρο,Ταράσκα.


Share:

0 comentarios