ESDRAS PARRA / POESÍA VENEZOLANA/ EDICIÓN TRILINGÜE. ESPAÑOL/ INGLÉS/GRIEGO/ TRADUCTORES: DON CELLINI (INGLÉS) STELLA PANAGOPULU Y ANGELIKI PATERA (GRIEGO)/ LA CASA QUE SOY

Written by Post Comment

ESDRAS PARRA/ Santa Cruz de Mora, Mérida -Venezuela 1939/ Caracas, 2004


Traducción: Don Cellini (Ingles) 
Stella Panagopulu Angeliki Patera (Griego)
Compilación: Amanda Reverón


He atribuido a los pantanos
La soledad de los puentes.
La soledad
El barro reseco y ardiente
El agua en suspenso
Los juncos que se alzan sobre sus escombros
Hay un instante en que mis movimientos
Se ensombrecen
Bajo el crepúsculo sin tregua
Por eso invento la tranquilidad
Invento el tacto
Hago que la tierra acorte sus pasos.
 
 
 
 
*  I have attributed to the swamps
                                   The solitude of the bridges.
 
Loneliness
            The parched and burning mud
Water in suspense
The reeds that rise above its rubble
 
There is a moment when my movements
                                               Darken
 
Under the relentless twilight
 
That's why I invent tranquility
I invent touch
I make the earth shorten its steps.

 
*   Καταλογισα στους βαλτότοπους
την μοναξιά των γεφυριών
Την αποξηραμένη και καυτή λάσπη
Το νερό σε αναμονή
Οι καλαμιές που ξεχωρίζουν
επάνω στα χαλάσματα
Υπάρχει μια στιγμή που οι κινήσεις μου
επισκιάζονται
μες το σούρουπο δίχως ανακωχή
Γι αυτό επινοώ την ηρεμία
Επινοώ την αβρότητα
Κάνω την γη να μικρύνει τα βήματα της.

Una vez más el pájaro
Apresa el corazón entre sus alas
Da rienda suelta
A su cuerpo que el plumaje desviste
Y cuando vuela llevado por el respiro
Con las uñas aferradas al viento
Pataleando en su ansiedad
Apretando su pico entre sus nubes
Ya despojado de su algarabía
Siente la tristeza de haber muerto
Guiñando a las estrellas
Sin moverse
Con la tierra ceñida a sus ojos.
 
 
*   Once again the bird
Holds his heart between his wings
Unleashes
The plumage from his body undresses
And when he flies carried by breath
With nails clinging to the wind
Kicking in his anxiety
Squeezing his beak between the clouds
Already stripped of his gibberish
Feeling the sadness of having died
Winking at the stars
Without moving
With the earth girded around his eyes.

*  Ακόμη μια φορά το πουλί
Σφιγγει την καρδιά ανάμεσα στις φτερουγες του
Χαλαρώνει
Το σώμα του που το φτερωμα γδυνει
Κι όταν πετά φερόμενο απο τον αέρα
Με τα νυχια γαντζωμένα στον άνεμο
Κλωτσώντας την ανησυχία του
Σφίγγοντας το ραμφος του ανάμεσα στα σύννεφα
Ήδη απαλλαγμένο απο την πολυλογία του
Αισθάνεται την λύπη ότι έχει πεθάνει
Κανοντας σινιάλο στα αστέρια
Χωρίς να κινείται
Με την γη ζωσμενη στα  ματια του.



Share:

0 comentarios