CATALINA GARCÉS/COLOMBIA/EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/LA CASA QUE SOY

1.-

De Música sueña (KDP, 2020)

RECONOZCO

los límites 

de mi cuerpo

detengo la mano 

en el rostro, 

acaricio

mi propia silueta, 

tengo sueño.

Casi imperceptible, 

al fondo,

Takagi Mazakatsu

con sus niñas en bicicleta 

y las notas

de un piano.

Sigo la línea 

indeterminada 

de mi cuerpo, 

tengo sueño. 

Pienso

en unas cuantas palabras 

bien escritas,

de un hombre lejano.

Estoy descalza y vestida.

Dejo

que mi pelo 

crezca 

después

de tantos años.

*

Περί  Μουσικής ονειροπόλησης (KDP,2020)

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ

τα όρια

του κορμιού μου

σταματώ το χέρι

στο πρόσωπο,

χαϊδεύω

τη σιλουέτα μου,

νυστάζω.

Σχεδόν αμυδρή

στο βάθος,

η Τακαγι Μαζακατσου

με τις μικρές της στο ποδήλατο

και τις νότες

ενός πιάνου.

Ακολουθώ την ακαθόριστη

γραμμή

του κορμιού μου,

νυστάζω.

Σκέφτομαι

κάποιες λέξεις

καλογραμμένες,

κάποιου μακρινού άνδρα.

Είμαι ξυπόλητη και ντυμένη.

Αφήνω

να μακρύνουν

τα μαλλιά μου

μετά

από τόσα χρόνια.

2.-

ASÍ, MIENTRAS suena Beirut 

en un bar cualquiera: 

escribo y veo su rostro joven, 

la risa es­casa: sueña y vibra.

Sueña música.

En el vaso,

las gotas de licor

que no llegaron a mi garganta 

se buscan en el fondo

y se hacen agua.

Desde el fondo veo de nuevo 

el rostro desarmado,

que también se busca 

como las gotas

y es todo perfecto en este tiempo 

en el que deberíamos conocernos.

*

ΕΤΣΙ,ΕΝΩ ηχεί η Βηρυττός

σε κάποιο μπαρ,οποιοδήποτε:

γράφω και βλέπω το νεανικό του πρόσωπο,

το ελάχιστο γέλιο:ονειροπολεί και πάλλεται.

Ονειροπολεί μουσική.

Στο ποτήρι,

οι σταγόνες του λικέρ

που δεν έφτασαν στο λαιμό  μου

ψαχνονται στο πάτο

και γίνονται νερό.

Στο βάθος βλέπω ξανά

το πρόσωπο αμήχανο,

που επίσης ψάχνεται

σαν τις σταγόνες

και είναι όλα τέλεια σε τούτο το χρόνο

που θάπρεπε να γνωριστούμε.

3.-

De Hasta que desaparezca el nombre (Arte Activo, 2016)

VIVIMOS EN UN CUERPO que es del tiempo.

En la mente que no descansa 

y que encuentra los vínculos 

de todas las cosas

como si no hubiese azar.

A menudo no percibimos la silueta

de las manos frente al límite 

de las formas que nos rodean.

Pero no es esto, exactamente, 

lo que quiero explicar,

no va solo de esto mi escrito.

Prefiero describir la energía 

que nos hace comunes,

las marcas impresas 

en nuestra columna,

el valor de los signos en cada nombre, 

las huellas de otras vidas y el sino 

que guardo en las ocho letras del mío, 

hasta que todas desaparezcan.

*

Περί της εξαφάνισης του ονόματος (Τέχνη Ενεργητική,2016)

ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΕΝΑ ΣΩΜΑ που ανήκει στο χρόνο.

Στο μυαλό που δεν ξεκουράζεται

και βρίσκει τις συνδέσεις

όλων των πραγμάτων

σαν να μην υπάρχει τύχη.

Συχνά δεν διακρίνουμε τη γραμμή

των χεριών μπροστά στο όριο

των σχημάτων που μας περιβάλλουν.

Αλλά δεν είναι αυτό,ακριβώς,

αυτό που θέλω να εξηγήσω,

δεν είναι μόνο γι'αυτό το γραπτό μου.

Προτιμώ να περιγράψω την ενέργεια

που μας κάνει ίδιους,

τα σημάδια τυπωμένα

στη ραχοκοκαλιά μας,

την αξία των σημείων σε κάθε όνομα,

τα χνάρια άλλων ζωών και την μοίρα

που κουβαλάω στα οκτώ γράμματα του δικού μου,

μέχρι που εξαφανίζονται όλα.

4.-

A VECES no siento nada, 

me muevo por la calles

con una coraza refinada y pulida.

A veces, no pocas, quisiera verte 

sin dar valor a tu imagen

ni al equilibrio de los sentidos, 

escuchar la canción del mundo 

que se olvida en poco tiempo. 

Si esto fuera posible y

mi ignorancia plena,

acompañaría ceguera con mutismo 

para caminar tocando el suelo

y morir en el mínimo descuido, 

olvidarte sin la consciencia

del amor en el cuerpo. 

Pero no puedo dejarte, 

ni dejar de cantar, 

tampoco quiero morir 

y flotar sin cuerpo, 

porque desde niña

la única manera de encontrarme

era en un juego de agrandar el corazón, 

hasta no sentir dolor

pero sí mi ser en un nombre 

convertido en mantra

que honra la vida.

*

ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ δεν αισθάνομαι τίποτα,

κινούμαι στους δρόμους

με ένα περίβλημα δουλεμένο και γυαλισμένο.

Κάποιες φορές ,όχι λίγες,θα ήθελα να σε δω

δίχως να δίνω αξία στην εικόνα σου

ούτε στην ισορροπία των αισθήσεων,

να ακούω  τη μουσική του κόσμου

που σε λίγο χρόνο ξεχνιέται.

Αν αυτό ήταν δυνατό

και η πλήρης άγνοια μου,

συντρόφευε την τύφλωση με την βουβαμάρα

για να περπατώ αγγίζοντας το έδαφος

και να πεθαίνω με την ελάχιστη αδιαφορία ,

να σε ξεχνώ δίχως τη συνείδηση

του έρωτα στο κορμί.

Αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω,

ούτε να πάψω να τραγουδώ,

μήτε θέλω να πεθάνω

και να επιπλέω χωρίς σώμα,

γιατί από μικρή

ο μοναδικός τρόπος να αυτοπροσδιορίζομαι

ήταν ένα παιχνίδι μεγέθυνσης  της καρδιάς,

μέχρι να μην αισθάνομαι πόνο

αλλά ναι η ύπαρξη μου σε ένα όνομα

μετουσιωμένη σε ινδουιστική προσευχή

που τιμά τη ζωή.

5.-

De Para rostros di-versos (BajaMar editores, 2024)

16

Mi escritura es nocturna, 

avanza cuando la luz muere. 

Solo allí funciona 

después de lo vivido y gracias

a esos ejercicios de “la verdad” 

que practico durante el día. 

También a las mentiras, 

que son las tardes de dormir 

mientras camino, 

o las de la dispersión en el amor. 

Y no hablo de la noche

que se junta con las mañanas, 

hablo de mi estado del alma en duda.

Te hablo de la realidad que asoma 

en el declive de los días

cuando la sombra nos abrasa 

en un descanso necesario, 

como esa suerte de útero 

donde crecemos a oscuras.

*

Περί προσώπων πολλαπλών  (BajaMar εκδότες,2024)

16

Η γραφή μου είναι νυχτερινή,

προχωρά όταν το φως πεθαίνει.

Μονάχα εκεί λειτουργεί

αφ'ότου έχω ζήσει  και χάρη

σ'αυτές τις ασκήσεις της "αλήθειας"

που κάνω στη διάρκεια της μέρας.

Επίσης στα ψέματα,

που είναι τ'απογεύματα ύπνου

ενώ προχωρώ,

η σε αυτά της ανάλωσης στον έρωτα.

Και δεν μιλώ για την νύχτα

που ενώνεται με τα πρωινά,

μιλώ για την κατάσταση της ψυχής μου όταν αμφιβάλλω.

Σου μιλώ για την πραγματικότητα που προβάλλει

στη παρακμή των ημερών,

όταν η σκιά μας καίει

σ'ένα διάλειμμα απαραίτητο,

σαν εκείνη τη συνθήκη στη μήτρα

όπου μεγάλωνουμε στα σκοτεινά.

***