NESFRAN GONZÁLEZ/VENEZUELA/ EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/LA CASA QUE SOY

1-

Los genocidas

duermen tranquilos

sonríen frente a las cámaras

gozan del oasis.

Los genocidas

respiran otro aire

lanzan dados y dardos

se creen afortunados

ungidos, sagradamente elegidos

para enviar al reino de la muerte

a un sinnúmero de inocentes

con el poder de un asentimiento.

La fiesta macabra promete no detenerse

y los genocidas están dispuestos

a bailar otra pieza,

las necesarias

hasta que sólo queden los guijarros

como únicos testigos.

*

Οι γενοκτόνοι

κοιμούνται ήσυχοι

χαμογελούν μπρος στις κάμερες

απολαμβάνουν την όαση.

Οι γενοκτόνοι

ανασαίνουν άλλο αέρα

πετούν ζάρια και βελάκια

νομίζουν πως είναι τυχεροί,

πως έχουν το χρίσμα,πως επιλέχτηκαν με τρόπο ιερό

για να στείλουν στο βασίλειο του θανάτου

έναν όχι ευκαταφρόνητο αριθμό αθώων

με τη δύναμη της εξουσίας.

Η μακάβρια τελετή υπόσχεται να μην παύσει

και οι γενοκτόνοι είναι πρόθυμοι

να χορέψουν άλλο κομμάτι

αν χρειαστεί

μέχρι που να μείνουν μονάχα τα τραγούδια σαν μοναδικοί μάρτυρες.

2-

Una luz brinda el espacio para reivindicarme

y buscar tras el camino fragmentos de memoria.

Es la ambición de volver

tras la conjura de lo que puede ser poesía.

Es la ambición de volver

a un país que tiene sus puertas cerradas.

Ένα φως προσφέρει το χώρο για να με υπερασπιστεί

και στην πορεία να ψάξει για θρύμματα

μνήμης.

Είναι η φιλοδοξία της επιστροφής

ξορκίζοντας ό,τι μπορεί νάναι η ποίηση.

Είναι η φιλοδοξία της επιστροφής

σ’ένα τόπο που έχει σφαλισμένες τις πόρτες του.

3-

Cuando el hombre que migra

con el morral a cuestas

se entera en medio de los arbustos 

de una plantación en Nicaragua 

que las puertas de su destino las han cerrado

se ve absorbido por una tierra joven,

un planeta que recién enfría su corteza,

un planeta en el que los días son idénticos

durante infinidad de ciclos

sin la luz de las luciérnagas 

ni el croar de los sapos,

sólo unas nubes, párvulas y espesas.

Un planeta sin incertidumbre por tanto tedio

pero el hombre cae en cuenta de su realidad

y se desploma.

*

Όταν ο άνθρωπος μεταναστεύει

με το σακίδιο στην πλάτη

αντιλαμβάνεται καταμεσής στα δένδρα

μιας φυτείας στη Νικαράγουα

πως οι πόρτες της μοίρας του έχουν κλείσει

και απορροφιέται από μια νέα γη

ένα πλανήτη που πρόσφατα πάγωσε ο φλοιός του

ένα πλανήτη όπου οι μέρες είναι ίδιες

για μια αιωνιότητα

δίχως το φως των πυγολαμπίδων

μήτε το κράξιμο των βατραχιών

μονάχα τα σύννεφα,μικρά και πυκνά.

Ένας πλανήτης χωρίς αβεβαιότητες μα τόσο ανιαρός

αλλά ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα

και καταρρέει.

4-

El tiempo es el guía 

para conocer de memoria 

las calles de la ciudad donde resides 

las cuales no tienen nada que ver

con el pueblo donde naciste,

con sus vías angostas y relieves ondulados.

Ahora todo es tan familiar

que resulta fácil reinventar un pasado

*

Ο χρόνος είναι οδηγός

για να γνωρίσεις την μνήμη

τους δρόμους της πόλης όπου μένεις

που δεν έχουν τίποτα σχετικό

με το τόπο που γεννήθηκες

με τα στενά σοκάκια και τα κυματιστά ανάγλυφα.

Τώρα όλα είναι πλέον τόσο οικεία

που είναι τελικά εύκολο να επινοήσεις το παρελθόν.

5.-

Hubo un tiempo en que una llovizna momentánea

era suficiente

para derretir ídolos de barro.

Confié en ellos

y en sus teorías para liberar

un país secuestrado.

No puedo contener en mis manos

tanta frustración.

Juego a la memoria en blanco

desde otra latitud.

*

Υπήρξε κάποιος καιρός που μια βροχούλα

στιγμιαία

ήταν αρκετή

για να λιώσει τα πήλινα είδωλα.

Τα εμπιστεύτηκα

και τις θεωρίες τους για να ελευθερώσω

μια χώρα υπόδουλη.

Δεν μπορώ να κρατώ στα χέρια μου

τόση απογοήτευση.

Παίζω με άδεια μνήμη

από άλλο γεωγραφικό πλάτος.

****