SARA HARB/COLOMBIA/EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/LA CASA QUE SOY

1.-

CAMINOS DE FEZ

“Yo soy una fuerza del pasado”

Pier Paolo Pasolini

Recorro la tierra

para encontrar esa 

otra mitad que llevo dentro.

El camino apela 

a la raíz perdida

que se revela en el aire.

Es el aroma de un pasado,

ancestro que se defiende.

Surge de la tierra, en la fruta y en la flor.

En el son del muecín que llama

aunque yo no vaya.

Su lamento envuelve la ciudad dormida

en una ensoñación

a la que acuden los espíritus.

Dejan recados de un legado 

que vuelve en ese misterio 

indescifrable del tiempo.

El sonido del martillo cimbra el aire.

En el apretón a la masa de arcilla

el ceramista deja su alma.

El aroma del comino tostado,

registra, persigna,

presenta la luz del pan

que se fragua en la mesa.

Aparece mi madre.

En sutil caricia 

me abraza, su voz

reconozco diáfana.

Dice, aquí estoy.

He ido y vuelto.

He descifrado ese laberinto 

del aquí y el ahora.

Ese hilo dorado 

que alumbra, que se reconoce

en las telas, en las piedras,

en el metal y en las jarras

es el camino al origen.

*

ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΦΕΖ

"Είμαι μια δύναμη του παρελθόντος"

Πιερ Πάολο Πασολίνι

Διασχίζω τη χώρα

για να συναντήσω αυτό

το άλλο μισό που κουβαλάω μέσα.

Ο δρόμος κάνει έκκληση

στις χαμένες ρίζες

που αποκαλύπτονται στον αέρα.

Είναι το άρωμα ενός παρελθόντος,

προγονικού που αμύνεται.

Ξεπηδά από το έδαφος,στα φρούτα και στα λουλούδια.

Στον ήχο του μουεζίνη που προσκαλεί

παρ'ότι εγώ δεν πηγαίνω.

Το κάλεσμα του τυλίγει την κοιμισμένη πόλη

σε ένα όραμα

που προστρέχουν τα πνεύματα.

Αφήνουν μυνήματα μιας κληρονομιάς

που επιστρέφει σε αυτό το μυστήριο

το ανεξιχνίαστο του χρόνου.

Ο ήχος του σφυριού δονεί τον αέρα.

Στο σφίξιμο της μάζας του πηλού

ο κεραμοποιός αφήνει τη ψυχή του.

Το άρωμα του καβουρντισμένου κύμινου

καταχωρεί,σταυροκοπιέται,

παρουσιάζει το φως του ψωμιού

που μαγειρεύεται στο τραπέζι.

Εμφανίζεται η μητέρα μου.

Με διακριτικό χάδι

με αγκαλιάζει,τη φωνή της

αναγνωρίζω διάφανη.

Λέει,είμαι εδώ.

Έφυγα και γύρισα.

Εξιχνίασα αυτό τον λαβύρινθο

του εδώ και τώρα.

Αυτή η χρυσή κλωστή

που φωτίζει,που αναγνωρίζεται

στα υφάσματα,στις πέτρες,

στο μέταλλο και στα αγγεία

είναι ο δρόμος της προέλευσης.

2.-

A DÓNDE VOY

Se dilata distorsionado el tiempo,

sin compás,

a veces vertiginoso, asombrado,

infinito como la espera.

Imágenes en progresión, surreales.

Tendrían que dejar una señal.

A dónde voy, ahora que soy mayor

y frente a esta realidad aciaga, inicua,

no entiendo la contradicción entre el deseo y la compasión,

la impaciencia y la calma.

De las pequeñas cosas sin importancia es el momento.

*

ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΩ

Διαστέλλεται παραμορφωμένος  ο χρόνος,

χωρίς ρυθμό,

κάποιες φορές ιλιγγιώδης,καταπληκτικός,

ατελείωτος σαν την αναμονή.

Εικόνες σε προόδο,σουρεαλιστικές.

Θα έπρεπε να αφήσουν κάποιο σημάδι.

Που πηγαίνω,τώρα που μεγάλωσα

και μπροστά σε αυτή τη μαύρη πραγματικότητα,την άδικη,

δεν καταλαβαίνω την αντίφαση ανάμεσα στο πάθος και στη συμπόνοια,

την ανυπομονησία και την ησυχία.

Από τα μικρά πράγματα χωρίς σημασία γίνεται  η στιγμή.

3.-

ME DECLARO INCOMPETENTE

Me declaro incompetente,

mala aprendiz.

No sé negar lo que en verdad existe.

Lo que entre el asfalto ardiente y craquelado 

revienta como rastrojo del camino en liláceos tonos.

Han dicho, mejor el silencio, 

aunque en amargura mal lo esconda, 

aunque no amanse la desesperanza. 

Adelantar la entrega de las armas de insulsas batallas. 

Sola con la luz de la palabra, 

seguir hasta el final que corresponda, 

con dignidad de actriz.

Si honestidad preclara fuera,

si el corazón del osado

en generosa propuesta sugiere

una ofrenda de alivio,

para un huerto

arrasado por feroz ventura,

sirva, así mentira sea,

para quitar la escarcha

pegada a la ventana.

*

ΔΗΛΩΝΩ ΑΝΙΚΑΝΗ

Δηλώνω ανίκανη,

κακή μαθητευόμενη.

Δεν ξέρω να αρνούμαι αυτό που πραγματικά υπάρχει.

Αυτό που ανάμεσα στην άσφαλτο την ζεματιστή και ραγισμένη

εκρήγνυται σαν καλαμιά του δρόμου σε χρώμα πασχαλιάς.

Έχουν πει,καλύτερη η σιωπή,

αν και στην πίκρα δύσκολα την κρύβεις,

αν και δεν δαμάζεται η απελπισία.

Να επισπεύδεις την παράδοση των όπλων

ανούσιων μαχών.

Μόνη με το φως των λέξεων,

να συνεχίζεις μέχρι το τέλος που σου αναλογεί,

με αξιοπρέπεια ηθοποιού.

Αν ειλικρίνεια ξεχωριστή ήταν,

αν η καρδιά του τολμηρού

σε γενναιόδωρη πρόταση υπαινίσσεται

προσφορά ανακούφισης,

για ένα μποστάνι

κατεστραμμένο από φριχτή τύχη,

θα χρησίμευε,ας είναι ψέμα,

για να διώξει την πάχνη

κολλημένη στο παράθυρο.

***