TIBISAY VARGAS ROJAS/ VENEZUELA/ EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/ LA CASA QUE SOY
1.-
AQUEL TEMPLO
A la memoria de Emanuel Swedenborg
Amanece
y los Espíritus del Mundo
hasta el momento
nube oscura
viran a un azul prodigioso
los árboles nativos
enlazan sus ramajes
filtran el Sol
irisan, y yo
incrustada en la Luz
plena de fe caigo de hinojos
ante el Magno Misterio
de este templo que habito
sigo siendo la partícula disuelta
ser que se abisma
ante la súbita presencia de las cosas
salidas de la nada
maquinarias del hacer
magia o rutina
que me justifican.
*
ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΝΑΟΣ
Στη μνήμη του Εμανουελ Σουιντενμποργκ
Ξημερώνει
και τα Πνεύματα του Κόσμου
μέχρι στιγμής
σκοτεινό σύννεφο
στρέφονται προς το θαυμάσιο γαλάζιο
τα γηγενή δένδρα
ενώνουν τις φυλλωσιές τους
αφήνουν να εισχωρήσει ο Ήλιος
ιριδίζουν,και εγώ
χωμένη μέσα στο Φως
γεμάτη απο πίστη γονατίζω
μπρος στο Μέγα Μυστήριο
αυτού του ναού που κατοικώ
συνεχίζοντας να είμαι ένα διαλυμένο μόριο
ύπαρξη που παραδίδεται
στην αιφνίδια παρουσία των πραγμάτων
βγαλμένα από το τίποτα
μηχανήματα
μαγίας η ρουτίνας
που με δικαιώνουν.
2.-
BAJO COSTUMBRE
Saco punta a mi lápiz
amarillo
me punza la nostalgia
su olor de siempre
a madera limpia, grafito
y pegamento
borra la tristeza, apresura
pequeñas alianzas con el deseo
que llamo palabra
y me somete
entonces
la que he sido
se detiene
sopesa la espesura, el grado de la fragua
y atreve la ordalía
porque poco importa ya
tras el primer trazo
si bate al viento
una capa fulgurante
o un harapo
que apenas cubra
mi costumbre.
*
ΥΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΑΝ
Ξύνω το μολύβι μου
το κίτρινο
η νοσταλγία με κατατρώει
η παντοτινή της μυρωδιά
καθαρού ξύλου,γκράφιτι
και κόλλα
σβήνει την θλίψη,επισπεύδει
μικρές συμμαχίες με τον πόθο
που ονομάζω λέξη
και παραδίδομαι
τότε
αυτή που υπήρξα
ακινητοποιείται
ζυγιάζει την πυκνότητα,το βαθμό της πήξης
και αποτολμά τη δοκιμασία
γιατί λίγο πλέον έχει σημασία
μετά τη πρώτη χαρακιά
αν χτυπά στον αέρα
μια αστραφτερή κάπα
η ένα κουρέλι
που μόλις καλύπτει
την συνήθεια μου.
3.-
A un paso
de la luz
que entre índice y pulgar
destroza
esa puerta esquiva
sin dintel
también mido la estatura
de mi arrojo
traspasar o no
convierte mi silencio
en cómplice de condenas
todo umbral es trampa
toda palabra
juicio.
*
Σ'ένα πέρασμα
του φωτός
που ανάμεσα στον δείκτη και στον αντίχειρα
καταστρέφει
αυτή την άπιαστη πόρτα
χωρίς ανώφλι
μετρώ επιπλέον το ανάστημα
της τόλμης μου
να προσπεράσω η όχι
η σιωπή μου μετατρέπεται
σε συνένοχο των ποινών μου
κάθε ξεκίνημα είναι παγίδα
κάθε λέξη
δίκη.
4.-
Los pájaros no tienen tiempo
nada saben de estos ardides
duermen, sí, pero la noche sobreviene
en el cosquilleo de las plumas
y el llamado de los árboles.
Por eso en cada rama
cabe un pájaro perfecto
y de vez en cuando
un nido.
*
Τα πουλιά δεν ξερουν από χρόνο
δεν ξέρουν τίποτα
κοιμούνται,ναι,αλλά η νύχτα ενσκήπτει
στο τρεμούλιασμα των φτερών
και στο κάλεσμα των δένδρων.
Γι'αυτό σε κάθε κλαδί
χωρά ένα πουλί τέλειο
και καμία φορά
μια φωλιά.
5.-
Entre estos bananos del patio
se atisba la grieta
entre mundos
delineados por la humedad
que entre rocío y lágrimas permanece
inalterablemente fría y temblorosa.
Es entre este vapor que se desprende
de la tierra, negra y dúctil
cuajada de arideces, hervidero
de múltiples conciencias asidas al minuto
que se cree principio o fin a conveniencia.
Es aquí
bajo esta fugacidad de los aromas
el esfuerzo sostenido de lo verde
cuando un trazo de luz
surca la página de la memoria
hiende las sombras
favorecido por el azar de la palabra
y un lápiz puede ser dios
u otra sustancia
para testimonio de lo efímero.
(Del poemario Tercera Persona, 2008)
*
Ανάμεσα σε αυτές τις μπανανίες της αυλής
διακρίνεται η σχισμή
ανάμεσα σε κόσμους
σχεδιασμένους από την υγρασία
που ενδιάμεσα στη πρωινή δροσιά και στα δάκρυα παραμένει
αναλλοίωτα κρύα και τρεμάμενη.
Είναι ανάμεσα σ'αυτό τον ατμό που αποχωρίζεται
από την γη,μαύρη και εύπλαστη
πλημμυρισμένη από ξηρασίες,πλήθος
πολλαπλών συνειδήσεων γαντζωμένων στη στιγμή
που θεωρείται αρχή η τέλος περιστασιακά.
Είναι εδώ
κάτω από την παροδικότητα των αρωμάτων
η επίμονη προσπάθεια του πράσινου
όταν μια χαρακιά φωτός
αυλακώνει τη σελίδα της μνήμης
χωρίζει τις σκιές
ευνοούμενο από το τυχαίο της λέξης
και ένα μολύβι μπορεί να γίνει θεός
η άλλη ουσία
για μαρτυρία του εφήμερου.
(Από το ποιήμα Τρίτο Πρόσωπο,2008)
***
0 comentarios