PAULA MONTES/VENEZUELA/ EDICIÓN BILINGÜE ESPAÑOL - GRIEGO/ POR: STELLA PANAGOPULU/GRECIA/ LA CASA QUE SOY

1.-

Hablaste de mi paz

te gusta mi paz

me conmuevo

tu intención, tan pura

al buscarte me pierdo

en el maya

mi paz, se da sola

en vano se busca en medio de la ansiedad

cuando aparece tiene su propia luz

y su perplejidad

observarla

es la belleza del asombro.

*

Μίλησες για την ηρεμία μου

σου αρέσει η ηρεμία μου

συγκινούμαι

η πρόθεσή σου,τόσο καθαρή

ψάχνοντάς σε χάνομαι

μέσα στις μαργαρίτες

η ηρεμία μου,μόνη της έρχεται

μάταια αναζητείται στο μέσο της αγωνίας

κι όταν εμφανίζεται έχει το δικό της φως

και την πολυπλοκότητά της

παρατήρησέ την

είναι η ομορφιά της έκπληξης.

2.-

Insomnio (II)

Tienes la verdad adherida en los párpados

atascada en la conciencia

rodando por tus temporales

la noche es enorme masa oscura

lento cuadrúpedo que camina

hermana de la nada

o más bien

es la deliciosa escarcha

de mi murmullo interno

pulsando por salir

la noche, apretada, ansiosa

tierna o volátil

amiga de la soledad.

*

Αϋπνία

Έχεις την αλήθεια σφαλισμένη στα βλέφαρα

κολλημένη στη συνείδηση

γυροφέρνοντας τις μέρες σου

η νύχτα μια τεράστια σκούρα μάζα

αργό τετράποδο που προχωρά

αδερφή του τίποτα

ή καλύτερα

είναι η απαλή πάχνη

της εσωτερικής μου φωνής

που πάλλεται για να βγει

η νύχτα ,πιεσμένη,αγωνιώδης

στοργική ή ποιητική

φίλη της μοναξιάς.

3.-

No sé si me condeno desde ahora o desde siempre

no sé desde cuántas vidas

queriendo volar

y temiendo el vuelo

tantos se han marchado,

encantos se han extinguido

la vida es un vuelo de adioses itinerantes

mis alas están deshilachadas

¿me prestas unas?

*

Δεν ξέρω αν κατηγορώ τον εαυτό μου από τώρα ή από πάντα

Δεν ξέρω από πόσες ζωές

θέλησα να πετάξω

και φοβηθηκα το πέταγμα

τόσες χάθηκαν

εξαφανίστηκαν τα θέλγητρα

η ζωή είναι ένα πέταγμα από περιπλανώμενα αντίο

τα φτερά μου είναι ξεφτισμένα

μου δανείζεις μερικά;

4.-

¿Quién me ata con éstas sogas?

¿quién tejió la calamidad de mil amaneceres,

vida tras vida?

quién anuda un movimiento tras otro,

aprieta sistemáticamente

para reforzar clavado en la tierra,

mi desasosiego

martillando alternadamente,

esclavizando almas

sólo pido caminar

sobre mis propios pies

ver mis alas.

*

Ποιός με δένει με τούτα τα σχοινιά;

Ποιός ύφανε την συμφορά χίλιων απαρχών,

μια ζωή μετά την άλλη;

Ποιός προσθέτει μια κίνηση στην άλλη,

πιέζει συστηματικά

για να δυναμώσει καρφωμένη στη γη,

την αναταραχή μου

σφυροκοπώντας ακατάπαυστα

σκλαβώνοντας ψυχές

μόνο να προχωρώ ζητώ

με τα δικά μου πόδια

να βλέπω τα φτερά μου.

5.-

Qué  ironía

cuando en horas hinchadas

colmadas de palabras digitales,

me afano en tu búsqueda

orbito en tus experticias amorosas

cargadas de paciencia,

me pierdo en la espera de un mañana ignoto

qué ironía

cuando más elucubro

en el roce de tu piel

te vuelves más esquivo,

más inaccesible

y, qué ironía

cuando cierro mis aldabas

y paso cerrojo

apareces

con ojos despabilados

con mirada mansa,

entonces

te advierto, me hundo

me ato.

*

Τι ειρωνεία

όταν σε ώρες διογκωμένες

μπουχτισμένες με ψηφιακές λέξεις,

μοχθώ με την αναζήτησή σου

περιστρέφομαι στην τροχιά της ερωτικής σου εμπειρογνωμοσύνης,

γεμάτη υπομονή

χάνομαι στην αναμονή ενός άγνωστου μέλλοντος

Τι ειρωνεία

όταν στοχάζομαι

το άγγιγμα του δέρματος σου

γίνεσαι πιο φευγάτος,

πιο απρόσιτος

Και τι ειρωνεία

όταν κλείνω τα ρόπτρα

και κλειδαμπαρώνω

εμφανίζεσαι

με ξάγρυπνη ματιά ,

με ήρεμη ματιά

τότε

σε προειδοποιώ,βυθίζομαι

δεσμεύομαι.

***